Drużyna
Drużyna powstała w 1981 roku i została założona przez Barbarę Rydel. Była to drużyna koedukacyjna. W 1988 roku nastąpił podział, z którego wyłoniła się 9 Swarzędzka Drużyna Harcerska „Echo Puszczy” im. A. Małkowskiego. Drużynowym w tym czasie był dh. Krzysztof Kamiński. W 1989 roku drużyna wstąpiła do ZHR.
W 1991 roku drużyna zostaje przekazana dh. Piotrowi Smurawie, który kontynuował pracę poprzedników do 1993 roku, kiedy to drużyna się rozpadła.
W 1995 roku została reaktywowana 9 SDH. Nowo powsatała drużyna przyjęła tradycje, obrzędy i zwyczaje po swoich poprzednikach. Drużyna działała w południowej czę¶ci Swarzędza i jest jedyn± organizacj±, która działa i zakorzeniła się w tamtych osiedlach mieszkaniowych. Po trzech miesi±cach działalno¶ci drużyna podzieliła się na dwa zastępy „Sowy” Krzysztof Smurawa i „NiedĽwiedzie” Leszek Smurawa.
W czerwcu 1995 roku na zlocie hufca zastępy 9 SDH zajęły dwa pierwsze miejsca . Drużyna wyjechała w lipcu 1995 roku na obóz do Gwdy Wielkiej. Chłopcy, którzy byli w tej drużynie od początku w większości utrzymali się i stanowili „szkielet” drużyny po naborze. Z pośród nich wyłonili się kandydaci do prowadzenia zastępów. Cało roczna praca drużyny polegała na zwiększeniu poziomu liczebności drużyny oraz umocnienia zastępów. Powstały trzy zastępy „Żubry”- Roman Śmigielski, „Niedźwiedzie”- Sylwester Smurawa, „Sowy” Patryk Szeloch. Po przekazaniu zastępów poprzedni zastępowi odeszli z drużyny.
W lipcu 1996 roku drużyna pojechała na obóz nad jezioro Psarskie k/Pniew. Po tym obozie drużynowy zaniedbał drużynę, co doprowadziło do jego odej¶cia z szeregów harcerzy. Drużynę przej±ł Leszek Smurawa.
W paĽdzierniku 1998 roku do prawie nie istniej±cej drużyny powraca dh. Włodzimierz Siminiak i zostaje jej drużynowym. W ci±gu paru miesięcy powstały trzy zastępy „Sowy” Marcin Polski, „Sokoły” Piotr Sokołowski, „Wilki” Michał Polski.
W lipcu 1999 roku drużyna wyjechała na obóz do Ognicy. W następnych latach drużynę nadal prowadzi dh. Włodzimierz Siminiak, a jedyne co się zmienia to osoby pełni±ce funkcje zastępowych.
W 2000 roku drużyna wyjechała na obóz z 1 SDH i 15 PDH do miejscowo¶ci Breń. Kolejne obozy to Woziwoda 2001, Danków 2002 i Mielęcin 2003 na które 9 SDH jeĽdziła wspólnie z 1 SDH i 8 SDH. W listopadzie 2003 dh. Włodzimierz Siminiak przekazuje drużynę Łukaszowi Szasznerowi.
Następnie z powodu dużej ilo¶ci nauki i innych obowi±zków odległo¶ci od Swarzędza wynosz±cej 60km Łukasz Szaszner przekazuje j± Łukaszowi Szelochowi po czym odbiera j± od niego w 2008r.
Lokalnie 9 SDH jest przydzielona do Swarzędzkiego Szczepu Harcerskiego „DUKT” w którego skład wchodzi 1 SDH, 8 SDH i 9 SDH , a organizacyjnie do I Poznańskiego Hufca Harcerzy „Warta” w Chor±gwi Wielkopolskiej.
Andrzej Małkowski
Andrzej Małkowski
Andrzej Małkowski urodził się w miejscowo¶ci Trębki koło Kutna. Do szkół ¶rednich uczęszczał w zaborze rosyjskim i austriackim (Lwów-Kraków). We Lwowie wst±pił na politechnikę - studiów jednak nie ukończył. Znał dobrze cztery języki: angielski, niemiecki, francuski i rosyjski. Znał również kulturę i literaturę tych narodów. W konspiracyjnej szkole "Zarzewia" zdobył stopień oficerski. Był instruktorem wychowania w Sokole.
W roku 1910 na polecenie komendanta kursu instruktorskiego zarzewiackiej organizacji "Polski Związek Wojskowy", rozpocz±ł tłumaczenie ksi±żki generała Roberta Baden-Powella: "Scouting for Boys". Ten angielski podręcznik przerobił dopasowuj±c do polskich potrzeb i wydaj±c w lipcu 1911 "Skauting jako system wychowania młodzieży".
Parę miesięcy przed tym, w marcu 1911 r. w oparciu o "Zarzewie" i "Sokół" organizował i kierował pierwszym kursem skautowym we Lwowie. Kurs ten zapocz±tkował systematyczny rozwój harcerstwa w Polsce. 15 paĽdziernika 1911 r. Małkowski rozpoczyna wydawanie pierwszego pisma harcerskiego w Polsce. Jest to "Skaut" wychodz±cy we Lwowie. Był pierwszym redaktorem "Skauta" i głównym przez pewien czas autorem drukowanych tam artykułów.
W 1911/1912 r. objechał i zwizytował wszystkie ważniejsze o¶rodki nowo powstaj±cego harcerstwa w Małopolsce. W lecie 1912 roku udał się do Anglii w celu lepszego zapoznania się ze skautingiem. Po powrocie na skutek rozbieżno¶ci z Naczeln± Komend± Skautow± we Lwowie - wycofał się ze stanowisk kierowniczych. Ożenił się z drużynow± pierwszej żeńskiej drużyny we Lwowie - Olg± Drahonowsk±. Zamieszkał w Zakopanem, gdzie był nauczycielem w gimnazjum.
W lecie 1913 r. zorganizował pierwsz± polsk± wyprawę skautow± za granicę - na zlot skautów do Birmingham. Opisał tę wyprawę w ksi±żce: "Jak skauci pracuj±" (Kraków 1914). Jest to jedna z najpiękniejszych ksi±żek harcerskich. Po wybuchu wojny ¶wiatowej (1914), zgłosił się z ochotniczym plutonem harcerzy zakopiańskich do I-szej Brygady. Służył i walczył w legionach do 1915 r. Nie mog±c się zmusić do złożenia przysięgi wierno¶ci dla cesarza Austro-Węgier, któr± wymuszono na Legionach, wyst±pił z wojska.
Organizował w Tatrach wojskowy oddział zbrojny. Na skutek zagrożenia przekradł się do zachodniej Europy i po krótkim pobycie we Francji, odjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. W latach 1916-1917 organizował harcerstwo polskie w Stanach Zjednoczonych. Pracę tę cechował wielki rozmach.
Porzuca Stany Zjednoczone i w Kanadzie wstępuje do armii kanadyjskiej. Kończy szkołę oficersk± w Toronto i w ramach wojsk kanadyjskich walczy na froncie zachodnim we Francji. W listopadzie 1918 roku przenosi się do oddziałów generała Hallera we Francji. St±d wysłany zostaje do południowej Rosji, ogarniętej wówczas rewolucj±, aby za zwolnieniem władz rewolucyjnych wzi±ć tam udział w tworzeniu polskich oddziałów wojskowych. Dh. Małkowski otrzymał przy tym polecenie wyzyskania do tych prac w pierwszym rzędzie harcerzy. W drodze do portu czarnomorskiego Odessy - okręt, na którym płyn±ł Małkowski wpadł u brzegów sycylijskich na minę (16 stycznia 1919 r.). W¶ród nielicznych rozbitków, którzy się wyratowali z katastrofy Andrzeja Małkowskiego nie było.